Het lijkt erop dat tablets die u vóór de invoering van de werkkostenregeling aan werknemers verstrekte toch voor minimaal 90% zakelijk gebruikt moeten worden om de verstrekking onbelast te kunnen laten. Volgens een advocaat-generaal van de Hoge Raad vallen iPads toch onder de computerregeling.
In het nieuwsartikel ‘Een tablet is toch een communicatiemiddel’ las u dat Gerechtshof Amsterdam vorig najaar besloot dat het beeldscherm en de invoermogelijkheden van een iPad te beperkt zijn om het apparaat langdurig als computer te gebruiken. Een advocaat-generaal van de Hoge Raad vindt dit onbegrijpelijk en heeft geconcludeerd dat een tablet toch echt meer de functie van een computer heeft dan van een communicatiemiddel.
Dit onderscheid is belangrijk, aangezien het onder de oude regels voor vergoedingen en verstrekkingen mogelijk was om een communicatiemiddel onbelast te vergoeden of te verstrekken als het zakelijk gebruik meer dan 10% bedroeg. Voor het onbelast vergoeden of verstrekken van een computer golden veel strengere eisen; het zakelijk gebruik moest dan 90% of meer zijn.
Volgens de advocaat-generaal had het hof in deze specifieke rechtszaak alleen gekeken naar de kantoorfunctie van de iPad. Er was geen rekening gehouden met de mogelijkheid om voor het uittypen van lange teksten een draadloos toetsenbord op de tablet aan te sluiten. De communicatiefunctie was in de praktijk ondergeschikt aan de overige functies en taken van de iPad.
In de betreffende onderneming was het zakelijk gebruik van de verstrekte iPads kleiner dan 90% en dus had de onderneming ze niet onbelast mogen uitdelen. Als het aan de advocaat-generaal ligt, moet de onderneming alsnog belasting betalen over de verstrekking.
Het is nu aan de Hoge Raad om zich uit te spreken over deze zaak. Neemt die het advies van de advocaat-generaal over, en u heeft vóór 2015 onder de oude regels van vergoedingen en verstrekkingen onbelast een tablet aan uw werknemers verstrekt, dan zult u moeten aantonen dat zij deze voor 90% of meer zakelijk gebruiken.
Conclusie Advocaat-Generaal, 31 maart 2015, ECLI (verkort): 398