Volgens de rechter is er niet automatisch sprake van zwart werk als er een verschil is ontdekt tussen de gefactureerde uren en de verloonde uren van een organisatie. Dit wil dan dus ook niet zeggen dat er te weinig loonheffingen zijn afgedragen.
In deze zaak ging het om een schoonmaakbedrijf dat een naheffingsaanslag (tool) loonheffing kreeg opgelegd door de Belastingdienst omdat er een verschil bestond tussen de uren die vermeld waren op de facturen van de klanten en de in de administratie verloonde uren. De inspecteur vond dat het verschil als zwart werk kon worden bestempeld waardoor er te weinig loonheffing was afgedragen. Ook gaf hij aan dat de administratie niet deugde omdat uit de urenadministratie niet was te herleiden of alle uren waren verloond.
Het schoonmaakbedrijf gaf aan dat het verschil inderdaad bestond en dat ze het hier ook mee eens was, maar dat het verschil als zwart werk moest worden gezien, daar kon ze niet mee instemmen. Het verschil bestond namelijk uit winsturen. Dit wil zeggen dat de onderneming mede winst behaalde doordat zij aan haar opdrachtgevers meer uren in rekening bracht dan de tijd die daadwerkelijk gemoeid was met de schoonmaakwerkzaamheden.
De rechter gaf aan dat de inspecteur niet had bewezen dat de uren op de facturen niet op één lijn konden worden gesteld met het aantal gewerkte uren. De stelling dat de administratie niet deugde en dat er dus niet was voldaan aan de administratieplicht (tool) werd ook van tafel geveegd door hem. Dit betoog hoorde volgens de rechter namelijk thuis in een procedure over een informatiebeschikking. De naheffingsaanslag kon op basis van deze argumenten dus niet in stand blijven.
Rechtbank Noord-Holland, 20 januari 2018 (gepubliceerd 13 februari 2018), ECLI (verkort): 942