Er zijn verschillende soorten cao’s. In de ene soort cao mag de bestuurder wel afwijken ten gunste van de werknemer en in de andere mag dat niet. Dat is een belangrijk gegeven voor de OR, die daardoor juist wel of geen extra onderhandelingsruimte heeft.
Een minimum-cao is een cao-vorm waarbij een bestuurder ten gunste van de werknemer mag afwijken van de cao-bepalingen, maar alleen in overleg met de ondernemingsraad (OR) of PVT. In een standaard-cao heeft de bestuurder niet de mogelijkheid om af te wijken van de bepalingen, ook niet als dit ten gunste is van de werknemers. De regels uit de cao gaan vóór de individuele arbeidsovereenkomst. Een standaard-cao kan ook minimum-bepalingen bevatten. De OR kan over die bepalingen dan wel onderhandelen met de bestuurder, bijvoorbeeld om te proberen er een gunstigere regeling uit te slepen voor de achterban.
De meeste cao’s in Nederland zijn standaard-cao’s die verwijzen naar de wettelijke voorwaarden, zoals de socialezekerheidswetgeving en het arbeidsrecht. In de standaard-cao kunnen afspraken staan op het gebied van:
Cao-bepalingen vormen het kader waarbinnen de werkgever de individuele afspraken met de individuele werknemers overeenkomen. Zo staan in de cao de salarisschalen met bijbehorende bedragen en in de individuele arbeidsovereenkomst de precieze inschaling. De cao maakt dan ook deel uit van de individuele arbeidsovereenkomst. Tot slot kunnen er afspraken in de cao staan die betrekking hebben op de verplichtingen van de cao-partijen of de extra rechten die uw OR zijn toegekend. Een cao kan dus de bevoegdheden van de OR uitbreiden (artikel). Zo kan een OR bijvoorbeeld instemmingsrecht of adviesrecht krijgen op onderwerpen die niet in de Wet op de ondernemingsraden (WOR) zijn genoemd.