Lopen de spanningen tussen en werkgever en werknemers zó hoog op dat de werknemers besluiten te staken, dan is het voor de ondernemingsraad (OR) goed om te weten wat de regels zijn. Zo mag een werkgever bijvoorbeeld geen stakingsbrekers inzetten.
Een staking is een uiterste redmiddel van werknemers om aandacht te vragen voor hun wensen zoals betere arbeidsvoorwaarden of arbeidsomstandigheden. Door het werk tijdelijk neer te leggen, leggen de werknemers de productie van de organisatie (gedeeltelijk) stil. Een werkgever zal proberen dit te voorkomen. Het leidt immers tot financiële en imagoschade voor de organisatie. Het breken van de staking door bijvoorbeeld uitzendkrachten in te huren die de stakende werknemers tijdelijk vervangen, is echter niet toegestaan volgens de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (Waadi). Het idee daarachter is dat werkgever en werknemers eerst hun geschil moeten oplossen.
Hierop geldt echter wel een uitzondering: als de werkgever arbeidskrachten inhuurt bij een andere organisatie (bijvoorbeeld schoonmakers) en zij gaan staken, is het toegestaan om die arbeidskrachten tijdens de staking te vervangen door arbeidskrachten bij een andere organisatie in te lenen. In zo’n geval is uw organisatie namelijk alleen opdrachtgever en niet de werkgever waarmee de arbeidskrachten hoogstwaarschijnlijk in conflict zijn. Er is daarom in zo’n geval geen sprake van een stakingsbreking.
Staken de werknemers van uw organisatie en huurt de bestuurder andere arbeidskrachten in, dan moet de OR zo snel mogelijk de Nederlandse Arbeidsinspectie inschakelen. Die kan controleren of de bestuurder zich aan de Waadi houdt. Bij overtreden van de Waadi wordt een boetestaffel gehanteerd:
Deze staffel geldt zowel voor de onderneming die arbeidskrachten ter beschikking stelt, als voor de onderneming aan wie de arbeidskrachten ter beschikking zijn gesteld. Bij een tweede overtreding (recidive) verdubbelen deze bedragen, bij een derde keer worden de bedragen drie keer zo hoog.