De gemeentelijke belastingen voor sommige ondernemers zijn onterecht opgelegd, omdat ze gebaseerd zijn op een verouderd bestemmingsplan. Op basis van een arrest van de Hoge Raad zijn gemeenten dan niet bevoegd om belasting te heffen. De VVD heeft Kamervragen gesteld over de kwestie.
Gemeenten berekenen leges aan burgers en ondernemers voor diensten, bijvoorbeeld voor het verlenen van een bouwvergunning. In een zaak die eind vorig jaar voor de Hoge Raad diende draaide het om een burger die een vergunning had aangevraagd voor het bouwen van een huis. De gemeente rekende daarvoor ruim € 8.600 aan leges.
Maar de Hoge Raad zette een streep door die rekening. Het rechtscollege wees erop dat de gemeente volgens de Wet ruimtelijke ordening een bestemmingsplan elke tien jaar opnieuw moet vaststellen of verlengen. Dat was hier niet gebeurd, en daarmee vervalt de bevoegdheid van de gemeente om leges te heffen op basis van het bestemmingsplan.
Dat biedt dus misschien mogelijkheden voor ondernemers die bezwaar willen maken tegen leges van de gemeente. Dat de zaakjes niet overal op orde zijn, blijkt uit een bericht van vakblad Boerderij. Dat schrijft over de Gelderse gemeente Berkelland die leges zou hebben geheven op basis van een verouderd bestemmingsplan. Voor de periode 2014-2017 zou het gaan om ruim € 1,5 miljoen aan onterecht binnengehaalde leges.
Er is alleen nog geen eenduidig antwoord op de vraag of alleen ondernemers die bezwaar hebben gemaakt tegen de leges een terugbetaling kunnen verwachten, of dat dit voor iedereen geldt die onterecht leges heeft afgedragen.
De Vereniging van Nederlandse Gemeenten kon tegenover Boerderij nog niet aangeven hoeveel gemeenten er nog heffen op basis van verouderde bestemmingsplannen. De VVD heeft die vraag (pdf) nu ook voorgelegd aan minister Ollongren van Binnenlandse Zaken. En meteen ook of de minister anders bereid is om in kaart te brengen hoeveel leges er op deze manier onterecht zijn geïnd. Ook wil de partij van Ollongren weten of een onterechte legesheffing toch onherroepelijk wordt als er geen bezwaar tegen is aangetekend.
Hoge Raad, 17 november 2017, ECLI (verkort): 2877