Een belastingschuld van een directeur-grootaandeelhouder (dga) die door zijn bv wordt overgenomen, moet toch tot het vermogen van de dga gerekend worden. Bovendien blijft de terbeschikkingstellingsregeling (tbs-regeling) dan van toepassing. Dit stelt de advocaat-generaal (AG) van de Hoge Raad.
De staatssecretaris was in cassatie gegaan tegen een uitspraak van Gerechtshof Amsterdam. In die zaak had een dga een deel van de aandelen van zijn bv aan zijn dochters overgedragen. De kinderen betaalden hem niet en bovendien leverde hem dit ook nog een belastingschuld op in box 2. De dga droeg de vorderingen die hij op zijn kinderen had over aan zijn bv, net als de bijbehorende belastingschuld. De inspecteur ging echter niet akkoord met deze schuldovername en stelde dat de schuld onder de tbs-regeling viel en zo dus nog steeds tot het vermogen van de dga behoorde.
Gerechtshof Amsterdam oordeelde opmerkelijk genoeg dat de schuld inderdaad was overgaan van de dga naar zijn bv. Volgens het hof was de schuld namelijk in economische zin voor rekening en risico van de bv. Op basis van de overeenkomst van cessie (tool) zou de bv namelijk ook profiteren als de schuld geheel of gedeeltelijk kwijtgescholden zou worden. In cassatie stelde de staatssecretaris echter dat de schuld nog steeds tot het vermogen van de dga behoorde.
De AG heeft nu aangegeven dit met de fiscus eens te zijn. Omdat de inspecteur niet akkoord ging met de overname van de schuld, heeft de schuldovername door de bv slechts een effect op de relatie tussen de bv en de dga. Door de schuldovername is een vordering tussen de dga en de bv ontstaan. De bv had immers toegezegd de belastingschuld van de dga te betalen. De vordering moet volgens de AG onder de tbs-regeling in box 1 van de dga vallen. De belastingschuld van de dga zelf valt echter in box 3 (tool). De AG stelt dat het niet is toegestaan om de een vordering in box 1 weg te strepen tegen een schuld in box 3. De belastingschuld hoort daarom nog steeds tot het vermogen van de dga.
Parket bij de Hoge Raad, 15 maart 2016, ECLI (verkort): 120