Discriminatie is verboden en dit staat zelfs in het Wetboek van Strafrecht. Toch komt het voor op de werkvloer en ook in verschillende vormen. Werkgevers moeten beleid voeren om discriminatie tegen te gaan, niet alleen omdat het werknemers schade kan toebrengen, maar ook de organisatie als geheel.
Uit de Arbobalans 2020 blijkt dat 19,3% van de werknemers met een niet-westerse achtergrond zich op de werkvloer in de afgelopen 12 maanden persoonlijk gediscrimineerd voelde. Dat is een veel hoger percentage dan de 11,3% van werknemers met een westerse achtergrond en de 5,4% van werknemers zonder migratieachtergrond. De klachten die hierdoor kunnen ontstaan zijn divers en kunnen zowel lichamelijk als psychisch zijn. Werknemers met een niet-westerse migratieachtergrond geven het vaakst aan last te hebben van burn-outklachten (26,5%), zoals zich emotioneel uitgeput voelen door het werk. Bij werknemers zonder migratieachtergrond is dit 17%.
Discriminatie is te omschrijven als alle vormen van ongelijke behandeling of achterstelling van een persoon (of van groepen personen) op grond van oneigenlijke, niet-relevante kenmerken. In Nederland is discriminatie wettelijk verboden. Iedereen hoort onder gelijke omstandigheden hetzelfde te worden behandeld. Verder bepaalt het Wetboek van Strafrecht dat niemand discriminerende uitlatingen mag doen, of mag aanzetten tot haat en discriminatie. In de Arbowet valt discriminatie onder psychosociale arbeidsbelasting (PSA), net als andere vormen van ongewenst gedrag zoals agressie en geweld, seksuele intimidatie en pesten. De werkgever moet beleid voeren om het risico van blootstelling aan ongewenst gedrag weg te nemen.