De werkgever is wettelijk verplicht de ‘eigen’ werknemers te beschermen tegen gezondheidsschade door het werk. Ook werkenden die niet in loondienst zijn, hebben recht op gezonde en veilige arbeidsomstandigheden. Wie zijn deze groepen voor wie de werkgever ook moet zorgen?
In organisaties kunnen naast de eigen werknemers die in die in vaste dienst zijn ook verschillende tijdelijke krachten werken. De bekendste zijn de uitzendkrachten. Deze zijn relatief vaak betrokken bij een arbeidsongeval. Maar dat geldt ook voor allerlei andere werkenden die tijdelijk bij een werkgever aan het werk zijn, zoals een oproepkracht of een stagiair. Zij zijn minder goed bekend met het werk en de risico’s die daarbij spelen en hebben daarom extra aandacht nodig om te zorgen dat ze veilig hun werk kunnen doen.
Hoewel de werkgever voor deze ‘bijzondere werkenden’ niet verplicht is een arbodienst of bedrijfsarts, verzuimbegeleiding en loondoorbetaling bij ziekte te verzorgen, is hij wel eindverantwoordelijk. Als een tijdelijke kracht schade oploopt door het werk of betrokken raakt bij een arbeidsongeval, dan is de werkgever wel degelijk aansprakelijk. Het is dus zaak ook voor deze groep werkenden te zorgen voor gezonde en veilige arbeidsomstandigheden. De risico’s die deze groepen lopen bij het werk moet de werkgever dan ook opnemen in de RI&E en maatregelen om die risico’s weg te nemen in het bijbehorende plan van aanpak.
De tijdelijke krachten of flexwerkers die volgens de Arbowet ‘bijzondere’ werkenden (artikel) zijn, zijn volgens dezelfde wet wel ‘gewoon’ te beschermen werknemers. Dat zijn onder andere:
Uitzendkrachten zijn volgens de wet werknemers, omdat het werkenden zijn die aan een organisatie ‘ter beschikking worden gesteld voor het verrichten van arbeid’. Bij een arbeidsongeval waar een uitzendkracht bij betrokken is, kan zowel de uitzendkracht zelf als het uitzendbureau de werkgever aansprakelijk stellen.