Er zijn belangrijke verschillen tussen de ketenaansprakelijkheid loon en de ketenaansprakelijkheid loonheffingen. Opdrachtgevers moeten ze echter wel allebei in hun achterhoofd houden als zij werken met onderaannemers of uitzendbureaus.
De ketenaansprakelijkheid voor loon is iets heel anders dan de ketenaansprakelijkheid loonheffingen, ook wel inlenersaansprakelijkheid genoemd. Tegen de ketenaansprakelijkheid loonheffingen (tool) kunnen werkgevers zich indekken door te storten op een g-rekening. Dat is bij de ketenaansprakelijkheid loon echter geen optie. Werkgevers kunnen zich namelijk op geen enkele manier indekken tegen de ketenaansprakelijkheid loon.
De ketenaansprakelijkheid loon houdt in dat opdrachtgevers sinds 1 juli 2015 aansprakelijk gesteld kunnen worden voor de correcte loonbetaling door hun onderaannemers en uitzendbureaus. De werknemers van deze bureaus en aannemers kunnen de opdrachtgever na zes maanden aansprakelijk stellen als zijn directe werkgever niet genoeg loon uitbetaalt. Dat mag rechtstreeks: de werknemers hoeven dus niet eerst tegen hun eigen werkgever te procederen. Hij moet zijn eigen werkgever wel eerst aantoonbaar aanspreken, maar hij mag daarna direct één of meerdere niveaus omhoog in de keten van opdrachtgevers.
Stel dat een organisatie renovatieprojecten uitvoert in opdracht van een woningbouwvereniging en daarbij een deel van de werkzaamheden uitbesteedt aan onderaannemers. Als die onderaannemer het loon van zijn werknemers niet betaalt, kunnen die werknemers na zes maanden direct naar de woningbouwvereniging stappen om die aansprakelijk te stellen voor hun achterstallige loon. Voor niet betaalde loonheffingen kan de Belastingdienst de organisatie alleen nog aansprakelijk stellen als zij niet een deel van de betaling aan het bouwbedrijf op een g-rekening gestort heeft. Heeft ze dat niet gedaan, dan kan de organisatie dus dubbel aansprakelijk gesteld worden.