Aanscherping van CO2-heffing industrie

De CO₂-heffing industrie komt uit het Klimaatakkoord en moet de industrie prikkelen om duurzamer te worden. Minder uitstoot betekent namelijk minder heffing. De belasting ziet er zo uit dat een deel van de uitstoot is vrijgesteld. Die vrijstelling wordt tot aan 2030 steeds verder afgebouwd. Per 1 januari 2023 zal deze heffing wijzigen. Hiervoor zijn drie aanleidingen:

• herijking reductiefactor op basis van de nieuwe benchmarks die binnen het Europese Emissiehandelssysteem (EU ETS) worden gebruikt;
• aanscherping reductiefactor CO₂-heffing industrie op basis van het coalitieakkoord;
• herijking tarief op basis van de tariefstudie van het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL).

Per saldo komt de reductiefactor die nodig is voor de berekening van de dispensatierechten door de combinatie van deze onderdelen voor het jaar 2023 uit op 1,213. De reductiefactor neemt ieder daaropvolgend kalenderjaar af met 0,078. Het tariefpad van de CO₂-heffing industrie wordt niet gewijzigd per 1 januari 2023. Deze aanscherping moet de industrie stimuleren om de uitstoot van broeikasgasemissies met een extra vier megaton te verminderen in 2030 (naast de doelstelling uit het Klimaatakkoord van 14,3 megaton).

Minimum CO₂-prijs

Naast deze aanscherping van de CO₂-heffing in het Belastingplan is er ook een nieuw wetsvoorstel ingediend: de Wet minimum CO₂-prijs industrie. Het voorstel zorgt ervoor dat in Nederland een minimumprijs gaat gelden voor de vrijgestelde emissieruimte, waardoor in feite over de volledige broeikasgasemissies door de desbetreffende bedrijven een minimumprijs van toepassing wordt. Er zijn daardoor dus twee elementen:

• de CO₂-heffing industrie: een heffing over emissies waarvoor een organisatie geen dispensatierechten heeft;
• de minimum CO₂-prijs industrie: een heffing op de emissies waarvoor de organisatie dispensatierechten heeft. Dit zorgt alleen voor een heffing als de CO₂-prijs in het EU ETS onder een vooraf vastgestelde minimumprijs komt.