Als een werknemer deelneemt aan een staking, heeft hij in principe geen recht op loon, ook niet als hij ziek wordt. Voor werknemers die willen werken, maar dat door de staking niet kunnen, ligt dat soms anders.
Als een werknemer ziek wordt, moet zijn werkgever hem (uitzonderingen daargelaten) gedurende 104 weken wel loon bij ziekte betalen. Maar als een werknemer arbeidsongeschikt raakt tijdens het staken, heeft hij geen recht op loon bij ziekte tot aan het einde van de staking. Ook werkwillige werknemers die door een georganiseerde staking niet kunnen werken, hebben geen recht op loon. Bij een georganiseerde staking kunnen deze werknemers mogelijk een beroep doen op de stakingskas van de vakbonden.
Wordt een staking niet door de vakbonden georganiseerd, dan is er sprake van een ‘wilde staking’. Ook dan hebben stakers geen recht op loondoorbetaling. Zij kunnen in die situatie geen aanspraak maken op de stakingskas van de vakbonden en moeten zelf de financiële consequenties van het staken dragen.
Werknemers die niet meedoen aan de wilde staking, maar door de staking (infographic) van hun collega's niet kunnen werken, hebben in principe wél recht op loon. Dit geldt dan ook als zij arbeidsongeschikt zijn of raken tijdens de staking.
Voor werkgevers is de situatie van de arbeidsongeschikte staker voordelig. In de tussentijd beginnen namelijk wel de 104 weken voor de loondoorbetaling te tellen. Om ervoor te zorgen dat de teller van de ziektedagen ook echt begint te lopen, is natuurlijk wel een ziekmelding nodig.
Meer informatie over loondoorbetaling bij ziekte vindt u in de toolbox Zo regelt uw organisatie de loondoorbetaling bij ziekte correct.