Een kerstborrel wil weleens uit de hand lopen, maar soms maken werknemers het echt té bont: het hof hield onlangs een ontslag in stand van een man die zijn directeur ‘door midden wilde schoppen’.
In december organiseren veel werkgevers een kerstborrel. Normaal gesproken is dit een gezellige afsluiting van het jaar, maar in een Gelderse organisatie ging het in 2015 mis. Een dronken metselaar probeerde zijn werkgever te mishandelen. Een ontslag op staande voet volgde direct. De werknemer begon een juridische procedure, maar dit bleek tevergeefs.
De 58-jarige werknemer had tijdens de kerstborrel veel gedronken. In combinatie met zijn diabetes leidde dit tot een kwaaie dronk. Hij maakte vervolgens ruzie met de directeur, dreigde tegenover collega’s hem ‘door midden te schoppen’ en ‘voor zijn hoofd te slaan’, negeerde het advies om naar huis te gaan en deed aan het einde van de avond daadwerkelijk een aanvalspoging. Dat deze niet slaagde, lag aan een collega die ertussen sprong.
Een voorwaarde voor een geldig ontslag op staande voet is dat de werkgever deze direct mededeelt (tool) en dat deed de directeur dan ook. De volgende dag bood de werknemer zijn excuses aan, maar de werkgever hield voet bij stuk, wat hij niet veel later toelichtte in een bevestigingsbrief (tool).
Volgens de werknemer was er geen sprake van een dringende reden voor ontslag op staande voet. Dat zagen de kantonrechter en het gerechtshof echter anders. Dat de mishandeling niet had plaatsgevonden, kwam slechts door de tussenkomst van collega’s. Dreigementen en (poging tot) mishandeling zijn in de wet opgenomen als voorbeelden van een dringende reden (tool). Dat de werknemer 25 jaar goed had gefunctioneerd, hij een slechte arbeidsmarktpositie had en de alcohol in combinatie met de diabetes verkeerd had uitgewerkt, waren allemaal ondergeschikte omstandigheden. De ontslagvergoedingen (van samen meer dan € 160.000) die de werknemer ter aanvulling eiste, kon hij vanwege zijn ernstig verwijtbaar handelen op z’n buik schrijven.
Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 7 december 2016, ECLI (verkort): 9871