Bij ziekte van bepaalde werknemers maken werkgevers niet altijd gebruik van de no-riskpolis. Dat zorgt ervoor dat zij mogelijk onnodige kosten maken voor de loondoorbetaling van ziek personeel.
De no-riskpolis is een compensatie voor loonkosten bij ziekte. Heeft een werkgever een werknemer in dienst voor wie de no-riskpolis geldt en wordt hij ziek, dan krijgt de werkgever voor de werknemer een Ziektewetuitkering van UWV. Bovendien telt de werknemer niet mee voor de gedifferentieerde premie Werkhervattingskas. Doel hiervan is dat werkgevers de (ogenschijnlijk risicovolle) werknemers uit de doelgroep van de no-riskpolis in dienst durven te nemen en te houden. UWV heeft onlangs in een Kennisverslag het gebruik van de no-riskpolis geanalyseerd. Daaruit komt naar voren dat er sprake is van ‘ondergebruik’ van de no-riskpolis.
UWV onderzocht het gebruik van de no-riskpolis voor vier type werknemers, die gezamenlijk het grootste deel van de doelgroep van de regeling vormen. Het gaat om werkenden met een WAO-uitkering, WGA-uitkering of Wajong-uitkering en de WIA 35-minners (werkenden die minder dan 35% arbeidsongeschikt zijn beoordeeld voor de WIA). Bij elke groep was er in 2016 ondergebruik: werkgevers doen niet voor alle ziekmeldingen een beroep op de no-riskpolis.
UWV geeft in het Kennisverslag (pdf) twee mogelijke verklaringen voor het ondergebruik. De belangrijkste reden is waarschijnlijk de onbekendheid van de no-riskpolisregeling. Het instituut gaat daarom bekijken hoe het de regeling bekender kan maken. Lastig is ook dat als een werknemer wél weet dat de no-riskpolis op hem van toepassing is, hij ervoor kan kiezen om dat niet te vertellen. Pas twee maanden na indiensttreding moet een werknemer antwoord geven op de vraag van zijn werkgever of de no-riskpolis voor hem geldt. Wat het ondergebruik verder kan verklaren, is dat werkgevers bij kort verzuim van werknemers mogelijk niet altijd de Ziektewetuitkering aanvragen, omdat dit niet de moeite loont.