Als een werknemer een beëindigingsovereenkomst sluit, heeft hij in principe 14 dagen bedenktijd. Hierbij kan de vraag zijn wanneer die bedenktermijn begint te lopen. In een recent kort geding bleek een werkneemster nét op tijd met het ontbinden van de beëindigingsovereenkomst.
De werkneemster was werkzaam bij een cateraar voor vliegtuigmaatschappijen op Schiphol. Zij trad vanaf februari 2021 in overleg met haar werkgever over een ontslag met wederzijds goedvinden. Op 1 maart liet de gemachtigde van de werkneemster weten dat zij akkoord ging met de beëindigingsovereenkomst. Ook gaf hij aan dat de ingangsdatum van de overeenkomst kon worden vastgesteld op 26 februari 2021, zodat de vier maanden durende opzegtermijn op 1 juli zou eindigen en niet pas op 1 augustus.
Vervolgens stuurde de HR-manager op 2 maart de overeenkomst en vroeg hij de werkneemster om deze te ondertekenen. Dit deed ze op 8 maart. Op 15 maart mailde de gemachtigde van de werkneemster dat ze toch niet akkoord ging. Ze maakte daarbij gebruik van artikel 7 van de overeenkomst. Daarin stond dat ze de overeenkomst binnen 14 dagen kon ontbinden. De werkgever hield de overeenkomst echter in stand. Hij stelde dat de overeenkomst op 26 februari was ingegaan en daardoor de ontbinding op 15 maart te laat was. Hierop stapte de werkneemster naar de kantonrechter.
De kantonrechter gaf aan de stroming in de rechtspraak te volgen waarbij de bedenktermijn (tool) begint te lopen als er schriftelijke overeenstemming is bereikt over de ‘essentialia’ van de overeenkomst. Uit de e-mails bleek dat dit op 1 maart het geval was. De praktische oplossing om de overeenkomst op 26 februari in te laten gaan, stond los van de vraag wanneer feitelijk schriftelijk overeenstemming was bereikt. De werkneemster bleef dus in dienst.
Rechtbank Noord-Holland, 6 juli 2021, ECLI (verkort): 9155