Als de werkgever in de arbeidsovereenkomst vastlegt dat hij overuren niet betaalt, betekent dit niet dat de werknemer per definitie geen recht op een overwerkvergoeding heeft. Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden oordeelde dat een uitzendbureau overuren van een coördinator moest vergoeden.
Het uitzendbureau was met de werknemer contractueel overeengekomen dat hij geen recht op een overwerkvergoeding had, terwijl hij wel redelijkerwijs gehoor moest geven aan oproepen van de werkgever om overwerk te verrichten. De overuren stapelden zich al snel op: gemiddeld meer dan 11 uur per week. De werknemer wilde hier alsnog voor betaald worden en stapte naar de rechter. Het kwam uiteindelijk tot een hoger beroep, waarin het hof bepaalde dat de werkgever de overuren toch moest uitbetalen.
Het verweer van de werkgever dat de werknemer geen overwerk had verricht en dat eventueel overwerk passend was bij de functie van coördinator, werd door het gerechtshof opzij geschoven. Het niet betalen van de vele overuren aan een werknemer met een loon van € 1.800 bruto per maand, was geen blijk van goed werkgeverschap.
De werkgever betwistte daarnaast het door de werknemer geëiste aantal overuren. Het gerechtshof oordeelde dat de werkgever volgens artikel 4:3 van de Arbeidstijdenwet de plicht heeft een deugdelijke registratie van arbeids- en rusttijden te voeren en dat daarmee de bewijslast bij de werkgever lag. Aangezien hij geen urenregistratie had bijgehouden waaruit bleek dat de eis van de werknemer – 404 overuren gebaseerd op GPS- en telefoongegevens – niet klopte, werd de werkgever veroordeeld tot het vergoeden van de geëiste overuren.
Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 1 september 2020, ECLI (verkort): 6861