Het verschil: PAGO en PMO

Arbeid en arbeidsomstandigheden kunnen risico’s voor de gezondheid met zich meebrengen. Hierdoor kunnen werknemers een beroepsziekte oplopen. Om dit te voorkomen of te beperken, is de werkgever volgens artikel 18 van de Arbowet verplicht werknemers een periodiek arbeidsgezondheidskundig onderzoek aan te bieden. Daarnaast heeft de werkgever de mogelijkheid om een breder preventief medisch onderzoek aan te bieden.

Onderzoek naar werkgerelateerde risico’s

Tussen beide gezondheidsonderzoeken zitten een paar belangrijke verschillen:

• Werkgevers zijn wel verplicht een PAGO aan te bieden, maar voor een PMO geldt geen wettelijke verplichting. Het is aanvullend onderzoek op vrijwillige basis. Voor beide onderzoeken geldt dat de werknemer niet verplicht is ze te ondergaan.
• Het PAGO is alleen gericht op de werkgerelateerde gezondheidsrisico’s. Voor het PMO wordt ook gekeken naar de algehele lichamelijke en geestelijke gezondheid en de leefgewoonten van de werknemer (roken, alcohol, voeding, bewegen et cetera).
• Een PAGO behelst alleen onderzoek, terwijl er binnen een PMO ook interventies kunnen plaatsvinden.

PAGO soms wel verplicht

Soms is een werknemer wél verplicht een PAGO te ondergaan omdat het in de wet of cao is geregeld. Verkeerswetgeving bijvoorbeeld verplicht werkgevers om regelmatig het gezichtsvermogen van beroepschauffeurs te laten onderzoeken. Het PAGO wordt uitgevoerd door of onder verantwoordelijkheid van de bedrijfsarts. Wanneer en hoe vaak het zou moeten, is af te leiden uit de risico-inventarisatie en -evaluatie (RI&E). Voor werknemers op bouwplaatsen bijvoorbeeld is vaker onderzoek nuttig, onder meer naar gehoorschade en lichamelijke belasting.