Het woon-werkverkeer van en naar passende arbeid is in principe de verantwoordelijkheid van de arbeidsongeschikte werknemer. De bereikbaarheid van de locatie, qua afstand en tijd moet uiteraard wel redelijk zijn.
Een werknemer die arbeidsongeschikt is voor zijn eigen werkzaamheden, moet meewerken aan oplossingen om aangepaste werkzaamheden te verrichten. Dat is een verplichting die voortkomt uit de Wet verbetering poortwachter (toolbox). Een werkgever moet, binnen de grenzen van de redelijkheid, een werknemer daartoe in staat stellen.
Volgens de wet is passende arbeid alle arbeid die voor de krachten en bekwaamheden van de werknemer is berekend, tenzij die om redenen van lichamelijke, geestelijke of sociale aard niet van hem kan worden gevraagd. Dit betekent ook dat als een werknemer om medische redenen niet kan reizen naar de locatie van de aangepaste arbeid, het werk niet passend is. De bedrijfsarts zal dan in zijn advies de beperkingen ten aanzien van woon-werkverkeer opnemen. Mogelijk dat een werkgever dan het medische probleem met het woon-werkverkeer kan oplossen door zelf vervoer aan te bieden.
Als er geen medische belemmeringen zijn, ligt het woon-werkverkeer van en naar de passende arbeid in principe in de risicosfeer van de werknemer. Hij moet dan zelf zijn vervoer regelen. Uiteraard moet het wel gaan om werk op een locatie dat de werkgever in redelijkheid aan de werknemer kan opdragen. Een locatie die zeer slecht bereikbaar of erg ver weg is zou daarom onredelijk kunnen zijn.
Een reistijd tot maximaal drie uur per dag kan redelijk zijn. Dit is anders als een werknemer bijvoorbeeld maar één uur hoeft te werken op een dag. Ook kan de reisafstand onredelijk zijn als de werkgever soortgelijke passende arbeid voorhanden heeft op een locatie die aanzienlijk dichterbij is. Een werkgever zal bij het aanbieden van passend werk steeds moeten afwegen of het woon-werkverkeer in redelijkheid van de werknemer gevraagd kan worden.