In een onlangs geactualiseerd besluit over loonheffingen is een nieuw onderdeel toegevoegd over het aanwijzen van vergoedingen en verstrekkingen als eindheffingsbestanddelen. Hoe gaat dat aanwijzen in zijn werk?
Wil een gerichte vrijstelling in de werkkostenregeling van toepassing zijn, dan moet de werkgever de betreffende vergoeding, verstrekking of terbeschikkingstelling sowieso als eindheffingsloon hebben aangewezen (en uiteraard aan de andere voorwaarden hebben voldaan). Voor gebruik van de vrije ruimte geldt ook de voorwaarde van aanwijzen als eindheffingsloon. Onlangs is in een geactualiseerd besluit een nieuw onderdeel opgenomen over het aanwijzen als eindheffingsloon (artikel).
In het besluit van 21 juni 2022 (pdf) geeft de staatssecretaris van Financiën in het nieuwe onderdeel aan dat de Belastingdienst tijdens het kalenderjaar uitgaat van een aanwijzing als eindheffingsbestanddeel als een vergoeding, verstrekking of terbeschikkingstelling tot het loon behoort en de werkgever deze niet tot het individuele loon van een werknemer heeft gerekend. De fiscus gaat ook van zo’n aanwijzing uit voor zover aan de voorwaarden en grensbedragen voor een gerichte vrijstelling is voldaan.
Er zijn twee situaties waarin de Belastingdienst een loonbestanddeel toch níet als aangewezen beschouwt, namelijk:
Een werkgever moet de keuze voor verwerking als loon of als aangewezen eindheffingsloon uiterlijk maken op het fiscale genietingsmoment van het betreffende loonbestanddeel. In de praktijk is het moment van vergoeden, verstrekken of ter beschikking stellen het uiterste keuzemoment. Een eenmaal gemaakte keuze is definitief. De werkgever kan vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen niet met terugwerkende kracht (alsnog) aanwijzen als eindheffingsloon. Maar hij hoeft dus ook niet vooraf – bijvoorbeeld aan het begin van het jaar – de keuze voor al dan niet verwerken als eindheffingsloon te maken. Dat mág uiteraard wel.