De kantonrechter in Amsterdam heeft in een zaak een billijke vergoeding toegekend op basis van de afgeschafte kantonrechtersformule. De vraag is of andere rechters deze werkwijze gaan volgen.
De Wet werk en zekerheid (WWZ) heeft een einde gemaakt aan de kantonrechtersformule, die rechters gebruikten voor de berekening van de ontslagvergoeding. Onder de WWZ is deze vervangen door de transitievergoeding (tool). Omdat bij het vaststellen van de transitievergoeding alleen wordt gekeken naar de lengte van het dienstverband en de hoogte van het salaris – en dus niet naar andere omstandigheden – heeft de rechter ook nog de mogelijkheid om een billijke vergoeding toe te kennen. Hiervoor is bewust geen formule opgesteld.
De wet bepaalt alleen dat een werknemer aanspraak kan maken op een billijke vergoeding in geval van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. De hoogte van de vergoeding zou hiermee in verhouding moeten staan. De vrijheid die rechters verder krijgen, zorgt ervoor dat zij verschillend kunnen oordelen over het recht op en de hoogte van de billijke vergoeding. De vergoeding valt soms hoog uit.
Onlangs beoordeelde een kantonrechter de wet als onbruikbaar voor het bepalen van het te betalen bedrag, omdat er geen rekening wordt gehouden met het inkomensniveau van de werknemer na het ontslag en mate waarin de werkgever hiervoor verantwoordelijk moet zijn. Volgens de rechter was dit met de kantonrechtersformule wel te berekenen en dus nam hij de formule weer in gebruik.
In de zaak had een werkgever ernstig verwijtbaar gehandeld door op een onjuiste wijze een breuk te forceren, waarna een samenwerking met de werknemer niet meer gewenst was. De werkgever moest voor de transitievergoeding en billijke vergoeding in totaal € 60.000 betalen. De wijze waarop de rechter de vergoeding berekende, is dus niet de wijze die in de wet is voorgeschreven. Uit toekomstige uitspraken zal moeten blijken of andere rechters deze kantonrechter volgen.
Rechtbank Amsterdam, 29 januari 2016, ECLI (verkort): 400