Werkgevers kiezen onder de Wet werk en zekerheid vaker voor een schikking dan voor de gang naar de rechter. Ze laten zich afschrikken door de strengere ontslagcriteria die kantonrechters hanteren. Ook betalen werkgevers vaak een hogere ontslagvergoeding dan wettelijk verplicht is.
Werkgevers willen niet het risico lopen dat de rechter hun ontslagverzoek afwijst en dat zij de werknemer vervolgens in dienst moeten houden. Ze kiezen daarom al snel voor een schikking met een hogere ontslagvergoeding dan de transitievergoeding (tool). Werknemers gaan hiermee akkoord, omdat ze weten dat ze bij de kantonrechter alleen de wettelijk verplichte transitievergoeding krijgen toegekend als de rechter het ontslagverzoek wel goedkeurt.
Eerder bleek al dat kantonrechters ongeveer de helft van de ontslagverzoeken afwijzen. Dit komt omdat het onder de nieuwe regels niet meer mogelijk is om verschillende ontslagredenen met elkaar te combineren. De werkgever moet een ontslagverzoek indienen op basis van één ontslaggrond en die moet hij dus extra goed onderbouwen. Daarnaast heeft de rechter niet meer de mogelijkheid om een slecht dossier te verrekenen met een hoge ontslagvergoeding. Hij kan immers niet meer zelf de hoogte van de ontslagvergoeding bepalen, maar is gebonden aan de transitievergoeding. Als het ontslagdossier niet op orde is, zal hij er dus eerder voor kiezen om het ontslagverzoek af te wijzen.