Werkgevers moeten per 1 januari 2020 misschien vijf dagen het loon van werknemers doorbetalen als er sprake is van zogenoemd onwerkbaar weer: strenge vorst, sneeuwval of hoogstaand water. Deze vijf dagen moeten in de plaats komen van het zogeheten vorstverlet, wat door de Wet arbeidsmarkt in balans (WAB) verdwijnt.
Minister Koolmees van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW) wil de regels voor de loondoorbetaling bij onwerkbaar weer gelijktrekken per 1 januari 2020. Iedere werkgever zou dan gedurende vijf werkdagen het loon van de werknemers moeten doorbetalen vóórdat zij recht krijgen op een uitkering op basis van de Werkloosheidswet (WW). De regels moeten volgens minister Koolmees voor alle sectoren hetzelfde worden, omdat de regelingen voor onwerkbaar weer door de invoering van de Wet arbeidsmarkt in balans (WAB) niet meer per sector betaald worden via de sectorindeling voor de WW, maar uit het Algemeen werkloosheidsfonds (Awf). Bij het debat over de WAB werd een motie aangenomen die de minister verplicht om op korte termijn met de sociale partners in gesprek te gaan over een nieuwe variant van de eerder uitgestelde calamiteitenregeling.
Op dit moment verschilt het nog per sector waar werkgevers en werknemers recht op hebben bij onwerkbaar weer. In de bouw krijgen werknemers bijvoorbeeld meteen recht op een WW-uitkering en maakt de werkgever dus geen kosten. In andere sectoren geldt er een zogenoemde wachtperiode van een aantal dagen tot zelfs twee weken. De werkgever moet gedurende die wachtperiode het loon doorbetalen. Pas daarna krijgen werknemers recht op een WW-uitkering. Omdat de regelingen per sector betaald worden, zijn die verschillen nu geen probleem. Ze worden echter ‘oneerlijk’ als straks alle regelingen uit de het Awf betaald worden.
De Stichting van de Arbeid – het overleg van de centrale organisaties van werkgevers en werknemers VNO-NCW, MKB-Nederland, LTO-Nederland, FNV, CNV en VCP – wil helemaal geen wachtdagen. Zij stellen dat met name kleine werkgevers door de wachtdagen veel kosten moeten maken voor de loondoorbetaling van de werknemers. Zij hebben lang niet altijd ander werk binnen hun organisatie voor handen en moeten werknemers dan dus doorbetalen terwijl daar geen inkomsten tegenover staan. Die hoge kosten zouden ervoor kunnen zorgen dat werkgevers een hoge druk ervaren om werknemers door te laten werken, ook als dat niet per definitie veilig is.