Een medewerkster die zelf geen kind kan krijgen en daarom een overeenkomst sluit met een draagmoeder, heeft volgens de Europese richtlijnen geen recht op betaald zwangerschaps- of adoptieverlof. Het Europese Hof van Justitie sprak zich onlangs hierover uit. Individuele lidstaten mogen hier wel andere afspraken over maken.
De twee medewerksters in deze zaak – één uit het Verenigd Koninkrijk en één uit Ierland – konden niet zwanger worden en sloten een draagmoederovereenkomst. De werkgevers van deze medewerksters weigerden om hun betaald zwangerschaps- of adoptieverlof toe te kennen, omdat zij niet zelf zwanger waren en er feitelijk geen sprake was van een adoptie. De medewerksters stapten naar de rechter in hun eigen land. De nationaal gerechten, waar de medewerksters in beroep gingen, legden de vraag uiteindelijk voor aan het Europese Hof van Justitie.
Het Europese Hof van Justitie oordeelde dat de wensmoeders op grond van de Europese richtlijnen geen wettelijk recht hebben op betaald zwangerschaps- of adoptieverlof. Zwangerschapsverlof is namelijk bedoeld om de veiligheid en gezondheid van medewerksters tijdens de zwangerschap en bevalling te waarborgen. Lidstaten binnen de Europese Unie kunnen zelf besluiten om wensmoeders wel betaald zwangerschaps- of adoptieverlof toe te kennen, maar dit is op grond van de Europese richtlijnen dus niet verplicht.
Europese Hof van Justitie, C-167/12 en C-363/12