Niet alleen kan een directeur-grootaandeelhouder (dga) zelfs na zijn dood aansprakelijk gesteld worden voor een belastingschuld van zijn bv, ook zijn erfgenamen kunnen door deze schuld achtervolgd worden. Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat een aansprakelijkheidsschuld ook na overlijden opgelegd mag worden. De Belastingdienst mag dus overgaan tot invordering bij de erfgenamen.
In een recente zaak draaide het om een bv met één aandeelhouder die ook als dga optrad. De bv had in 2005 geen aangifte voor de vennootschapsbelasting (toolbox) gedaan, en in 2008 legde de Belastingdienst een ambtshalve aanslag op voor een bedrag naar nihil. De bv ging op 1 juni 2010 failliet, en de inspecteur constateerde dat de bv toch nog belasting schuldig was door een vrijgevallen herinvesteringsreserve. Hij legde daarom op 20 november 2010 een navorderingsaanslag op aan de bv. Die bleef echter onbetaald.
De dga werd persoonlijk aansprakelijk gesteld voor de openstaande belastingschuld, ware het niet dat de dga intussen al overleden was. De fiscus stuurde daarom ook een aansprakelijkstelling aan de erven van de dga. Hiermee werden ook de erfgenamen aansprakelijk gesteld op grond van de Invorderingswet. Die waren het hier niet mee eens en stapten naar de rechter.
Voor de rechter stelden de erfgenamen dat hun aansprakelijkheidstelling niet rechtsgeldig was omdat de dga niet bij leven aansprakelijk was gesteld. Volgens de rechter was dat hier echter niet van belang. De dga mocht ook na zijn overlijden aansprakelijk gesteld worden. Volgens de Invorderingswet kunnen erfgenamen weliswaar niet aansprakelijk gesteld worden voor belastingschulden van de bv van de overledene, maar dit geldt alleen als de aansprakelijkheidstelling onherroepelijk is vastgesteld en de fiscus daadwerkelijk tot invordering overgaat. Aangezien de belastingschuld nog niet definitief vastgesteld was, mocht de fiscus de erven voorlopig aansprakelijk stellen. Uiteindelijk zullen de erven de belastingschuld dus niet hoeven te betalen.
Gerechtshof Amsterdam, 5 februari 2015, ECLI (verkort): 329