Werkgevers kunnen werknemers sinds dit jaar een onbelaste reiskostenvergoeding geven van € 0,23 per kilometer, maar in veel gevallen dekt deze kilometervergoeding de kosten niet. Dat meldt Vereniging Zakelijke Rijders (VZR).
VZR publiceert jaarlijks normbedragen voor een reële kilometervergoeding. De vereniging kijkt hiervoor naar de werkelijke kosten (pdf) van een zakelijke reis met een privéauto. Het gaat dan om de variabele kosten en een deel van de vaste kosten voor de meest gebruikte auto’s in drie categorieën. Voor een middenklasse auto (cataloguswaarde tussen de € 20.000 en € 40.000) is het normbedrag € 0,35 per kilometer, voor minder dure auto’s € 0,26 per kilometer en voor duurdere auto’s zelfs € 0,49 per kilometer. Het gemiddelde normbedrag per kilometer is met € 0,04 gestegen ten opzichte van 2023. Dit komt onder meer door hogere auto- en brandstofprijzen.
Per 1 januari 2024 is het wettelijke maximum voor een onbelaste reiskostenvergoeding gestegen, van € 0,21 naar € 0,23 per kilometer. Maar die € 0,23 dekt dus vrijwel nooit de vaste en variabele kosten, ook niet bij relatief goedkope auto’s. Dat levert werknemers een kostenpost op. Afgaande op een officiële overheidsevaluatie in 2023 lijkt het er niet op dat het wettelijke maximum snel weer omhooggaat. In deze evaluatie lag de focus op de variabele kosten en niet op de vaste kosten.
Werkgevers zijn niet verplicht om bij de reiskostenvergoeding het fiscale maximum van € 0,23 te hanteren, tenzij dat is vastgelegd in de arbeidsvoorwaarden. Een lagere vergoeding (of helemaal niets) mag ook. Maar met het oog op de krappe arbeidsmarkt en het goed werkgeverschap doen werkgevers er goed aan om niet te beknibbelen.
Een werkgever kan besluiten om meer te vergoeden dan het fiscale maximum van € 0,23. Om het bedrag dan onbelast te houden, zal de werkgever het deel boven € 0,23 in de vrije ruimte van de werkkostenregeling onder moeten brengen. Die vrije ruimte (tool) is beperkt: 1,92% over de eerste € 400.000 van de fiscale loonsom en 1,18% over het meerdere.