Bij juridische berichtgeving worden in de praktijk de termen ‘richtlijn’ en ‘verordening’ wel eens door elkaar gebruikt. Er zijn echter wel degelijk verschillen. Hoe zit het precies?
Op het gebied van (Europese) wetgeving worden diverse termen gebruikt. Soms loopt dat een beetje door elkaar, terwijl er wel degelijk onderlinge verschillen zijn. Zoiets speelt bijvoorbeeld bij de termen ‘richtlijn’ en ‘verordening’.
Een richtlijn legt alleen het einddoel vast. Ieder EU-land mag echter zelf de wetgeving opstellen die ertoe moet leiden dat het doel uit de richtlijn gehaald wordt. Zo zijn er bijvoorbeeld veel richtlijnen voor productveiligheid. Nederland heeft ervoor gekozen om veel van deze richtlijnen onder te brengen in de Warenwet.
Een verordening is bindend en geldt voor de gehele EU en zij moet letterlijk worden overgenomen. Iedere lidstaat is dan ook verplicht de verordening op dezelfde manier te implementeren en uit te voeren. Meestal is de periode die daarvoor staat twee jaar. De AVG (tool) is een voorbeeld van een verordening.
Een ander voorbeeld uit de praktijk is de omvorming van de ePrivacyrichtlijn in de ePrivacyvervordening. Op dit moment geldt de ePrivacyrichtlijn nog. Hierin wordt vastgelegd wat het gewenste eindresultaat is, maar hoe dat wetgevingstechnisch moet worden bereikt, mag Nederland (en ieder ander EU-land) zelf bepalen. De richtlijn zal echter veranderen in een verordening. Als de ePrivacyverordening eenmaal van kracht is, wordt daarin echter bindend vastgelegd wat het eindresultaat moet zijn en hoe dat bereikt moet worden. EU-landen kunnen daar niet van afwijken.
RICHTLIJN: De EU bepaalt het einddoel, maar iedere lidstaat mag zelf bepalen hoe dit wordt vastgelegd in wetgeving.
VERORDENING: De EU bepaalt einddoel en formulering. Dit moet door ieder EU-lid letterlijk worden overgenomen en op dezelfde manier te worden geïmplementeerd.