Werkgevers die een leefstijlprogramma aanbieden en als onderdeel daarvan smartwatches ter beschikking hebben gesteld, moeten hierbij wel enig voorbehoud maken. De apparaten zijn maar beperkt betrouwbaar als hulpmiddel om de gezondheid te monitoren, zo blijkt uit onderzoek.
Ook veel werknemers maken inmiddels gebruik van een smartwatch (ook wel bekend onder de soortnaam wearable) als hulpmiddel om gezonder te leven. Werkgevers stellen de apparaten ter beschikking als onderdeel van het vitaliteitsbeleid (artikel) de organisatie of een gezondheidsprogramma om de leefstijl te verbeteren. Zo’n smartwatch kan de gebruiker informatie geven over zaken als hartslag, beweging, verbruikte calorieën en het stressniveau. Gebruikers gaan ervan uit dat ze op die informatie kunnen vertrouwen, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen, zo blijkt uit onderzoek van neurowetenschapper Denise van der Mee van de VU in Amsterdam.
Van der Mee kwam tot een paar belangrijke bevindingen: de resultaten van smartwatches zijn onvolledig, te algemeen en niet betrouwbaar genoeg. Ze gebruiken in feite allemaal hetzelfde achterliggende algoritme, en dit is gebaseerd op zeer algemene kenmerken. Het algoritme geeft iedere hartslagverhoging als stress weer, en dat gaat voorbij aan het feit dat er ook positieve stress bestaat. Die heeft geen negatieve invloed op de gezondheid van werknemers. Een smartwatch maakt dat onderscheid niet. De gebruiker krijgt dus in alle gevallen te horen dat hij te veel stress heeft. Dit in combinatie met de té positieve gezondheidsclaims die fabrikanten op dit moment mogen doen, maakt dat gebruikers onterecht een te hoge waarde toekennen aan de meldingen van hun smartwatch.