De crisisheffing die werd geheven in 2013 en 2014 is niet in strijd met de Europese regels. De Hoge Raad besliste hierin anders dan de advocaat-generaal, die de terugwerkende kracht van de crisisheffing eerder wel deels in strijd vond met de Europese regels.
De advocaat-generaal had in de eerste zaak aangegeven dat de terugwerkende kracht van de crisisheffing slechts mogelijk was tot het moment van aankondiging door het kabinet (25 mei 2012). Op het moment van betalen van het loon moest de crisisheffing namelijk al voorzienbaar zijn. Deze conclusie trok de advocaat-generaal bij de rechtszaak over de verlenging van de crisisheffing in 2014. Terugwerkende kracht was volgens de advocaat-generaal slechts mogelijk tot het moment waarop het kabinet de Prinsjesdagstukken bekendmaakte. De Hoge Raad volgde het advies van de advocaat-generaal echter niet op.
De crisisheffing was volgens het eindoordeel van de Hoge Raad niet in strijd met het systeem van de Wet op de loonbelasting of de Europese regels. De keuze van het kabinet om een crisisheffing te heffen, viel volledig binnen de ruime beoordelingsvrijheid van de wetgever. Daarnaast vond de Hoge Raad de crisisheffing niet in strijd met het recht op ongestoord genot van eigendom. Voor het invoeren van de crisisheffing waren namelijk voldoende specifieke en dringende redenen aanwezig. Er waren immers ernstige begrotingsproblemen. Volgens de Hoge Raad bestond er hierop slechts één uitzondering. De crisisheffing was niet terecht voor zover de heffing leidde tot een individuele en buitensporige last voor de organisatie. Dat was hier niet het geval.
In 2013 en 2014 kon uw organisatie te maken krijgen met de crisisheffing. Dit was een zogenoemde pseudo-eindheffing hoog loon. Uw organisatie moest deze extra eindheffing betalen als er in het voorgaande jaar (dus in 2012 en 2013) werknemers in dienst waren met een loon van meer dan € 150.000. Over het loon boven die € 150.000 moest uw organisatie 16% eindheffing betalen. Tegen deze crisisheffing werd massaal bezwaar aangetekend.
Hoge Raad, 29 januari 2016, ECLI (verkort): 121 en 124