Als een werknemer zich na een conflict ziek meldt via Whatsapp, geeft hij hiermee aan dat een eerder gemeld ontslag van de baan is. Ongeacht of een werknemer de ziekmelding op deze manier moet doen, laat hij zo wel weten dat hij niet op kantoor kan komen. Dit blijkt uit een rechtszaak bij de kantonrechter in Groningen.
In de zaak kreeg een medewerkster van een uitzendbureau een conflict met haar werkgever. Na de onenigheid vertrok de werkneemster een half uur vóór het einde van de werkdag naar huis. Bij het verlaten van haar werk gaf de werkneemster aan dat zij het werk niet meer zag zitten en wilde stoppen. Het uitzendbureau stuurde vervolgens een brief met de bevestiging van het ontslag naar de werkneemster. Een paar dagen daarna liet de werkneemster in een brief weten dat zij geen ontslag had genomen en dat zij niet akkoord ging met de bevestigingsbrief van de werkgever.
De werkneemster gaf aan dat zij zich de dag na het conflict via een WhatsApp-bericht had ziek gemeld bij de werkgever. Ze eiste daarom doorbetaling van haar salaris. De rechter wees de werkgever op zijn onderzoeksplicht bij ontslag van een werknemer. Dit houdt in dat de werkgever zeker moet weten dat de werknemer daadwerkelijk het dienstverband wil beëindigen. Dat de werkgever op de dag van het conflict nog aan de werkneemster had gevraagd of zij zeker was van het ontslag was volgens de rechter niet voldoende. Omdat de spanning op die dag zo hoog was opgelopen, had de werkgever hier later nog expliciet naar moeten vragen.
Daarnaast had de werkneemster zich de dag na het conflict nog ziek gemeld bij de werkgever via WhatsApp. Dat de werkgever dit WhatsApp-bericht niet had ontvangen, kon hij volgens de rechter onvoldoende onderbouwen. Uit de mobiele telefoon van de werkneemster bleek namelijk dat er twee vinkjes waren geplaatst bij het bericht. De werkgever had dus kunnen weten dat de werkneemster geen ontslag wilde nemen. De werkgever moest het loon van de werkneemster doorbetalen tot de dag waarop de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig was beëindigd.
Kantonrechter Groningen, 11 juni 2012, LJN: BY2140