De grens voor de pseudo-eindheffing excessieve vertrekvergoeding bedraagt per 1 januari 2024 € 672.000. Over het deel van een vertrekvergoeding dat boven dit bedrag uitkomt, betalen werkgevers 75% aan pseudo-eindheffing. Dit moet via een aparte aangifte.
Een werkgever kan aan een vertrekkende werknemer een vertrekvergoeding meegeven. Als die gouden handdruk in 2024 hoger is dan € 672.000, betaalt de werkgever over het excessieve deel vanaf het zogenoemde toetsloon 75% aan pseudo-eindheffing. Deze heffing komt bovenop de reguliere loonheffingen. In 2023 lag de grens voor excessieve vertrekvergoedingen bij € 612.000.
In de Toelichting excessieve vertrekvergoeding 2024 (pdf) van de Belastingdienst staat hoe de werkgever het toetsloon bepaalt en het excessieve deel van de vertrekvergoeding berekent. Daarvoor is onder meer van belang wanneer de werknemer in dienst kwam. Er zijn vier opties:
Voor de bepaling van het toetsloon moet de werkgever uitgaan van het loon voor de loonbelasting/premie volksverzekeringen, inclusief eindheffingsloon. Het toetsloon moet altijd een jaarbedrag zijn. Dus als een werknemer slechts een deel van het jaar in dienst was, moet de werkgever het loon naar een jaarbedrag omrekenen. Als het toetsloon lager dan of gelijk is aan € 672.000, hoeft de werkgever geen aangifte te doen, als het hoger is misschien wel.
De werkgever moet de pseudo-eindheffing aangeven in het aangiftetijdvak waarin de dienstbetrekking eindigt. Maar hij mag de pseudo-eindheffing voor excessieve vertrekvergoedingen niet opnemen in zijn reguliere aangifte loonheffingen. Hij moet de aangifte indienen met een apart aangifteformulier dat hij schriftelijk moet aanvragen bij de Belastingdienst (tool).
Meer informatie over de administratieve verplichtingen bij uitdiensttreding vindt u in de toolbox Zo verwerkt u het vertrek van een werknemer correct.