De middenmanager heeft toegang tot het hogere management én de werkvloer. Hij is dus in staat om de werkvloer snel en efficiënt te informeren over beslissingen van de directie. In de praktijk zit de middenmanager tussen twee lagen en doet hij het daarom nooit goed.
De middenmanager vertaalt de visie en de strategie van het hogere management naar de werkvloer. De (on)vrede van de werkvloer over de beslissingen kan hij meteen aanpakken. Vaak krijgt de middenmanager echter de verantwoordelijkheid van het hogere management toegeschoven, maar zonder de nodige bevoegdheid. Met als resultaat dat het hogere management ineens ingrijpt. De middenmanager lijdt dan gezichtsverlies en mag de actie van het hogere management vervolgens uitleggen aan de werkvloer.
Meepraten met het hogere management over de strategie schiet er soms bij in. Bij de werkvloer hoort hij ook niet echt; hij is immers de leidinggevende. Van alle kanten trekt en duwt men aan de middenmanager. Iedereen kan bij hem terecht, maar waar kan de middenmanager zelf terecht? Tactisch kan het niet slim zin om naar het hogere management te stappen, en vaak is het onhandig om vertrouwelijke dingen te bespreken met een medewerker. De middenmanager staat daardoor vaak alleen.
Het middenmanagement dan maar opheffen, is wel erg rigoureus en ook niet wenselijk. Middenmanagers kunnen het moeilijk hebben, maar ze spelen wel een cruciale rol in de organisatie. Het draait allemaal om communicatie. Een goede middenmanager kan onderhandelen en heeft overtuigingskracht. De middenmanager maakt verschil en is in staat om met veel verschillende partijen in gesprek te gaan over hun belangen (tool). Het is dan ook goed als de directie regelmatig vraagt waar de middenmanager mee bezig is en hoe het ermee gaat. En wat waardering voor wat hij goed doet, is uiteraard altijd welkom.