Er zijn situaties waarin de reistijd van werknemers van hun huis naar een klant of klus meetelt als werktijd. Dat betekent dat u over deze uren ook loon moet uitbetalen, al hoeft dit niet op dezelfde manier als ander loon.
De tijd die werknemers nodig hebben om van en naar hun werk te reizen valt normaal gesproken niet onder hun arbeidstijd. Maar als een werkgever besluit om vestigingen te sluiten of te verhuizen (tool), veranderen de werkomstandigheden van de werknemers. In dat geval bestaat de kans dat de nieuwe reistijd onder werktijd valt. Sinds december 2012 zijn arbeidstijd en rusttijd in de Arbeidstijdenwet (ATW) gedefinieerd.
Als de reistijd moeten worden meegeteld als arbeidstijd, kan het zo zijn dat uw organisatie de Arbeidstijdenwet overtreedt. Er zijn immers regels gebonden aan de lengte van een werkdag en pauzetijden. Op pagina 17 van de Basisinspectiemodule arbeidstijdenwet (pdf) van Inspectie SZW vindt u een stroomschema waarmee u eenvoudig kunt beoordelen of de reistijd van werknemers wel of niet onder de arbeidstijd moet vallen.
In een recente zaak bij het Europees Hof van Justitie draaide het om een Spaanse werkgever die zijn regiokantoren had gesloten. Na de sluiting van die kantoren moesten werknemers direct vanaf hun thuisadres naar de eerste klant reizen. De werkgever zag die reistijd als rusttijd. Maar het Hof oordeelde anders. Omdat de werknemers tijdens dit woon-werkverkeer niet vrij over hun tijd konden beschikken, moest hun reistijd onder arbeidstijd vallen.
Moet u de reistijd als arbeidstijd beschouwen, dan stelt het Europees Hof dat u in principe vrij bent om te bepalen of u deze tijd op dezelfde manier wilt belonen als andere arbeidsuren.
Europees Hof van Justitie, 10 september 2015, zaak C-266/14